Η ιστορία της πίτσας μέσα στον χρόνο

Αν ως πίτσα αντιλαμβανόμαστε το ανοιχτό ζυμάρι που πάνω του βρίσκονται διαφόρων ειδών τροφές, τότε το πιθανότερο είναι πως πρωτοσυναντάμε την πίτσα περίπου κοντά στον 5ο αιώνα όταν στις τάξεις του στρατού των Περσών. Οι στρατιώτες χρησιμοποιούσαν τις ασπίδες τους για να απλώνουν το ζυμάρι και να βάζουν πάνω του τυρί και διάφορα άλλα προκειμένου να φάνε σχετικά εύκολα και γρήγορα. Πολλοί όμως υποστηρίζουν πως μάλλον πρέπει να πάμε ακόμα πιο πίσω.

Συγκεκριμένα, μέσα από αρχαιολογικές ανασκαφές που έχουν γίνει στην πόλη της Πομπηίας υπάρχουν όχι μόνο στοιχεία πως οι κάτοικοί της έτρωγαν πίτσα αλλά μάλιστα πως υπήρχαν και συγκεκριμένα μαγαζιά με εξοπλισμό που αντιστοιχεί στην παρασκευή πίτσας! Ποιος ξέρει, ίσως στην αρχαία Πομπηία να έκαναν και... delivery με πίτσες!

Για πολλούς πάντως, ο «πατέρας» της πίτσας ήταν ο θρυλικός Μάρκος Γάβιος Απίκιος, Ρωμαίος γαστρονόμος που έζησε από τέλη του 1ου αιώνα π.Χ. μέχρι τις αρχές του 1ου αιώνα μ.Χ. και ο οποίος λέγεται πως αυτοκτόνησε όταν άρχισε να έχει οικονομικά προβλήματα επειδή δεν μπορούσε να προσαρμοστεί με το γεγονός ότι θα ήταν αναγκασμένος να κάνει εκπτώσεις στο πόσο πλουσιοπάροχα θα μπορούσε να φάει. Τα φαγητά που περιέχονται στους οδηγούς μαγειρικής που έχει γράψει είναι θρυλικά, μάλιστα είναι ο αντικειμενικός εφευρέτης της ομελέτας! Και πολλές συνταγές του, με την σημερινή ορολογία θα ονομαζόντουσαν «πίτσα».

Μια άλλη εκδοχή αναφέρει πως στην αρχαιότητα, οι πολύ πλούσιοι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν το ψωμί για να σκουπίζουν το στόμα τους όταν τρώνε, κάτι που ήταν οι μοναδικοί που είχαν το οικονομικό περιθώριο να κάνουν. Λέγεται μάλιστα πως σε πολλά τραπέζια το ψωμί έπαιζε τον ρόλο και του πιάτου και πάνω του σερβιρόντουσαν ολόκληρα γεύματα. Μια μορφή πίτσας λοιπόν, προέκυψε όταν κάποιοι ξεκίνησαν να τρώνε το ψωμί (αντί να σκουπίζονται με αυτό) και μάλιστα ταυτόχρονα με το οτιδήποτε είχε πάνω του.

H ανάδρομη στην ιστορία της πίτσας πάντως δεν μπορεί να μην έχει αναφορά και στην Νάπολη. Στις φτωχές και λαϊκές της συνοικίες, η πίτσα θεωρούταν ένα φαγητό που μόνο φτωχοί έτρωγαν εξαιτίας του σχετικά φτηνού και εύκολου τρόπου παρασκευής του. Μάλιστα, υπήρχαν συγκεκριμένα μαγαζιά στα οποία σύχναζαν οι πιο φτωχοί. Κατά την διάρκεια του 19ου αιώνα όμως, ο βασιλιάς και η βασίλισσα της Ιταλίας κάλεσαν στο παλάτι τους κάποιους από τους πιο γνωστούς παρασκευαστές πίτσας για να τους φτιάξουν αυτό το φημισμένο φαγητό των φτωχών. Ο θρύλος λέει πως το βασιλικό ζεύγος ενθουσιάστηκε τόσο πολύ που τελικά, η πίτσα μετουσιώθηκε από φαγητό των φτωχών σε φαγητό της Ιταλίας.

Παγκοσμίου φήμης φαγητό όμως έγινε όταν το ανακάλυψαν οι Αμερικάνοι. Το 1905, ένας Ιταλός μετανάστης στις ΗΠΑ, ο Τζενάρο Λομπάρι, άνοιξε την πρώτη πιτσαρία στην ιστορία της χώρας. Ένα μικρό μαγαζάκι κάπου στην Νέα Υόρκη που έφτιαχνε ένα άσημο παραδοσιακό φαγητό της Ιταλίας. Δεν άργησε να αποκτήσει τεράστια φήμη στην Νέα Υόρκη και να βρει μιμητές στα πρόσωπα άλλων Ιταλών μεταναστών. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία...