Το κρασί στην αρχαία Ελλάδα

Το κρασί φτιαχνόταν με διαφορετικούς τρόπους από αυτούς που ξέρουμε σήμερα. Ο τρύγος ήταν μια πολυήμερη πανηγυρική διαδικασία και συνοδευόταν από μουσική. Αρχικά τα σταφύλια έμεναν στο ήλιο για να αφυδατωθούν. Μετά ακολουθούσε το πάτημα που γινόταν με χορευτικές κινήσεις υπό τον ήχο μουσικής. Ο μούστος έμπαινε σε μεγάλα πιθάρια που τοποθετούνταν σε δροσερά και σκιερά μέρη όπου έβραζε επί 5 μέρες. Αφού συνέλεγαν το γλυκό υγρό από το τον αφρό, αποθήκευαν τον μούστο σε πιθάρια που τα έχωναν στο χώμα. Τα σκέπαζαν, και τα άνοιγαν αφού είχε μπει για τα καλά ο χειμώνας, ενώ κάποιοι περίμεναν ακόμη και την άνοιξη για να ψηθεί καλύτερα το κρασί.

Κάθε τοποθεσία είχε τον δικό της παραδοσιακό τρόπο παρασκευής του κρασιού, αλλά όλοι σχεδόν έριχναν στον μούστο αλατισμένο νερό ή ακόμη και θαλασσινό γιατί πίστευαν ότι έτσι το κρασί δεν θα προκαλούσε μέθη και θα ήταν εύπεπτο. Με τα πρώτα ποτήρια του καινούριου κρασιού έκαναν σπονδές στο θεό Διόνυσο. Φαίνεται πώς οι πρόγονοί μας είχαν ανακαλύψει τις διαδικασίες παλαίωσης του κρασιού και πίστευαν ότι όσο πιο παλιό ήταν το κρασί τόσο πιο χωνευτικό και ελαφρύ ήταν.

Τέσσερα κύρια είδη κρασιού ήταν γνωστά στην αρχαία Ελλάδα ανάλογα με το χρώμα. Το κόκκινο, το λευκό το κίτρινο και το μαύρο. Το λευκό ήταν ελαφρύ, το κίτρινο είχε ξινή γεύση, ενώ το κόκκινο και το μαύρο ήταν γλυκά και γι αυτόν τον λόγο και πιο δημοφιλή.

Περιοχές της Ελλάδας που ήταν γνωστές για την ποιότητα των κρασιών τους, ήταν η Χίος , η Λέσβος, η Παλλήνη, η Ικαρία, η Κόρινθος.

Η παραγωγή του κρασιού ήταν αγαπητή ασχολία για τους προγόνους μας και ήταν τόσο μεγάλη, ώστε οι καλές ποιότητες εξάγονταν σε άλλα μέρη. Τα κρασιά που προορίζονταν για εμπόριο αποθηκεύονταν σε μεγάλα ειδικά πιθάρια τα οποία είχαν και σημάνσεις του παραγωγού και του τόπου προέλευσης, ενώ στην Θάσο είχαν θεσπιστεί και νόμοι που απαγόρευαν την νοθεία δημιουργώντας έτσι μια πρώτη εκδοχή της Προστατευμένης Ονομασίας Προέλευσης.