Αμπελοκαλλιέργεια, συμβατική ή βιολογική;

Αυτό δεν σημαίνει αναγκαία ότι η συμβατική αμπελοκαλλιέργεια είναι ανθυγιεινή. Στο παρελθόν αλλά ακόμη και σήμερα, παράγονται ποιοτικοί οίνοι με συμβατικές μεθόδους. Είναι όμως γνωστό ότι για να προστατευθούν οι καλλιέργειες  από τα βλαβερά έντομα χρησιμοποιούνται, συχνά σε πολύ μεγάλες δόσεις, παρασιτοκτόνα τα οποία εξοντώνουν όχι μόνο τους βλαβερούς οργανισμούς, αλλά δυστυχώς και διάφορους μικροοργανισμούς απαραίτητους για τη ζωτικότητα και την ευφορία του εδάφους. Η αλλεπάλληλη συγκομιδή συνδυαστικά με τη χρήση παρασιτοκτόνων, εξαντλούν το χώμα. Για να ξεπεραστεί αυτό το πρόβλημα, η συμβατική αμπελοκαλλιέργεια χρησιμοποιεί χημικά λιπάσματα, πολλές φορές ρυπογόνα τα οποία από τη μια επιτυγχάνουν μια γρήγορη τεχνητή αύξηση στις καλλιέργειες, από την άλλη όμως καθιστούν το έδαφος ευαίσθητο και εξαρτημένο από τα τεχνητά φάρμακα. Παράλληλα μολύνεται τόσο η καλλιεργήσιμη γη όσο και ο υδροφόρος ορίζοντας με σημαντικές συνέπειες στην χλωρίδα και την πανίδα της περιοχής καθώς και στην πτώση της βιοποικιλότητας. Η διατήρηση της μεγάλης παραγωγικότητας του χωραφιού δεν σημαίνει ότι και η γενική ποιότητα και τα γευστικά χαρακτηριστικά των σταφυλιών θα είναι αντίστοιχα αυξημένα.

Για να μετατραπεί ένα συμβατικό αμπέλι σε βιολογικό, απαιτούνται να περάσουν τρία χρόνια καλλιέργειας με βιολογικές μεθόδους, πριν να μπορέσει να πιστοποιηθεί πλέον ως βιολογικό. Όπως συμβαίνει σε όλες τις οινοπαραγωγικές χώρες του κόσμου έτσι και η βιολογική αμπελοκαλλιέργεια στην Ελλάδα χρησιμοποιεί ήπιες πρακτικές φυτοπροστασίας και λίπανσης, σύμφωνα με τις μεθόδους της οργανικής γεωργίας, δίνοντας προτεραιότητα στην ισορροπία αμπέλου-περιβάλλοντος, καθώς και στη συντήρηση της ζωής του εδάφους. Το ζητούμενο είναι αμπέλια με μέτρια ζωηρότητα και μειωμένη βλάστηση με σκοπό τις χαμηλές αποδόσεις, τα οποία όμως θα διαθέτουν ικανοποιητική φυλλική επιφάνεια, ικανή να φωτοσυνθέτει καλά, παρέχοντας ταυτόχρονα και επαρκή αερισμό, ένα από τα σημαντικά «μυστικά» για τη σωστή και αποτελεσματική αντιμετώπιση των μυκήτων που προσβάλουν το αμπέλι.

Ένας άλλος καίριος παράγοντας της βιολογικής αμπελοκαλλιέργειας είναι και η  ύπαρξη μεγάλου αριθμού ωφέλιμων ειδών της πανίδας  που βοηθά στη διατήρηση της ισορροπίας του άμεσου περιβάλλοντος των αμπελιών. Τα διάφορα ζιζάνια καταπολεμούνται με μηχανικά μέσα, ενώ για τη λίπανση των αμπελώνων χρησιμοποιούνται αποκλειστικά επιτρεπόμενα βιολογικά σκευάσματα, ζωικής ή φυτικής προέλευσης (συχνά δε, «χωνεμένα» κοτσάνια και φλούδες σταφυλιών από αμπέλια βιολογικής καλλιέργειας). Χρησιμοποιείται επίσης και η «χλωρή λίπανση», μια αρχαία γεωργική τεχνική, που ενσωματώνει με όργωμα στο έδαφος, φυτά πλούσια σε άζωτο, που τόσο έχει ανάγκη το αμπέλι. Με τη βιολογική καλλιέργεια έχουμε ποικιλίες κρασιού που εκφράζουν με φυσικό τρόπο όλο τους τον χαρακτήρα, διαμορφωμένες από ένα έδαφος και ένα κλίμα που είναι μοναδικά σε κάθε περιοχή, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει πάντα και εξαιρετικά κρασιά. Εδώ καλείται να επέμβει η τέχνη του οινοποιού ο οποίος, με μια επιτυχημένη οινοποίηση, θα μπορέσει να δώσει κρασιά με τα αυθεντικά χαρακτηριστικά της κάθε περιοχής.