Ένζυμο του ανανά σκοτώνει τον καρκίνο χωρίς να σκοτώσει τον ασθενή

Μια τέτοια περίπτωση είναι και η έρευνα που δημοσιεύτηκε το 2007 στο περιοδικό Planta Medica, κατά την οποία ερευνητές βρήκαν ότι ένα ένζυμο που προέρχεται από στελέχη ανανά, η βρωμελαΐνη, ήταν ανώτερο του χημειοθεραπευτικού παράγοντα 5-φθοριοουρακίλης, κατά τη θεραπεία καρκίνου σε ζώα. Αυτό που είναι αξιοσημείωτο σε αυτή την έρευνα είναι ότι η 5-φθοριοουρακίλη χρησιμοποιείται ως αντικαρκινική θεραπεία για σχεδόν 40 χρόνια και είναι σχετικά αναποτελεσματική εξαιτίας της ελλιπούς επιλεκτικότητάς της στην καταπολέμηση του καρκίνου, καθώς συχνά καταστρέφει και/ή προκαλεί μη αναστρέψιμες βλάβες σε υγιή κύτταρα όπως και σε ιστό. Ως εξαιρετικά τοξικό, μία φθοριούχα δηλαδή μορφή του νουκλεϊκού οξέος ουρακίλης, ενός φυσιολογικού στοιχείου του ριβονουκλεϊκού οξέος, το χημειοθεραπευτικό φάρμακο υποτίθεται ότι δρα μέσω της εξολόθρευσης των ταχύτατα διαιρούμενων κυττάρων, συμπεριλαμβανομένων όμως και των καρκινικών κυττάρων αλλά και των υγιών εντερικών και θυλακικών κυττάρων και των ανοσοκυττάρων, δηλητηριάζοντας έτσι τα ένζυμα αντιγραφής του ριβονουκλεϊνικού οξέος και τη σύνθεσή του.

Η δόση με την οποία το 50% των ζώων στα οποία χορηγείται το φάρμακο πεθαίνει, είναι 115mg/kg ή αντίστοιχα 7.8 γραμμάρια για έναν ενήλικα 68 κιλών. Μια δόση 7,5 γραμμαρίων, που είναι το βάρος 3 νομισμάτων, θα σκότωνε το 50% των ανθρώπων που θα την έπαιρναν. Αντίθετα, οι οδηγίες για την βρωμελαΐνη αναφέρουν ότι η μέση θανατηφόρος δόση θα ήταν 10.000mg/kg ή αντίστοιχα, 680 γραμμάρια βρωμελαΐνης για έναν ενήλικα 68 κιλών, πράγμα που σημαίνει ότι είναι κατά 3 τάξεις μεγέθους πιο ασφαλής. Πώς λοιπόν μπορεί κάτι τόσο αβλαβές όσο το ένζυμο από τα στελέχη και τον πυρήνα του ανανά, να είναι ανώτερο ενός φαρμάκου στο οποίο εκατομμύρια καρκινοπαθών εναπόθεσαν τις ελπίδες τους τα τελευταία 40 χρόνια αλλά και το πλήρωσαν με εκατομμύρια δολάρια;

Υπάρχει μια πολύ γνωστή δράση που σχετίζεται με ένα ευρύ φάσμα φυσικών χημικών ενώσεων, η οποία ονομάζεται επιλεκτική κυτταροτοξικότητα. Είναι δηλαδή ικανές να προκαλέσουν τον θάνατο των μολυσμένων κυττάρων (η αυτο-αποσυναρμολόγηση γνωστή ως απόπτωση) εντός των καρκινικών κυττάρων, αφήνοντας τα υγιή κύτταρα και τον υγιή ιστό ανέπαφα. Κανένα εγκεκριμένο χημειοθεραπευτικό φάρμακο της αγοράς σήμερα δεν έχει αυτή την απαραίτητη ιδιότητα (καθώς τα χημικά δε συμπεριφέρονται όπως οι φυσικές ενώσεις) και για αυτό η θεραπεία του καρκίνου βρίσκεται ακόμα στον μεσαίωνα, συχνά καταστρέφοντας την ποιότητα ζωής και επιταχύνοντας τον θάνατο αυτών που την ακολουθούν συνήθως άθελά τους. Όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει ενώ έχει ακολουθήσει μια συμβατική αντικαρκινική θεραπεία, είναι πολύ εύκολο να κατηγορήσουμε το θύμα και να χαρακτηρίσουμε τον καρκίνο του ασθενούς ως ανθεκτικό στη χημειοθεραπεία ή ως εξαιρετικά επιθετικό, όταν στην πραγματικότητα η μη επιλεκτική φύση των χημειοτοξικών παραγόντων είναι αυτή που τελικά τον οδήγησε στον θάνατο.

Φυσικά η βρωμελαΐνη, όπως όλες οι φυσικές ουσίες, δε θα πάρει ποτέ έγκριση ως φάρμακο. Για την ώρα, τα κεφάλαια δεν επενδύονται στην ανάπτυξη μη πατενταρισμένων (δηλαδή μη κερδοφόρων) αντικαρκινικών θεραπειών, ακόμα και αν έχουν αποτέλεσμα, αν είναι ασφαλείς και εξαιρετικά οικονομικές. Αυτή είναι η φύση του τέρατος. Μέχρι να υποχρεώσουμε τις κυβερνήσεις να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα από τους φόρους μας ώστε να επενδύσουν σε τέτοιου τύπου έρευνες, δεν θα υπάρξουν ίσοι όροι στη θεραπεία του καρκίνου ή σε οποιαδήποτε άλλη θεραπεία που γίνεται σύμφωνα με το συμβατικό ιατρικό κατεστημένο. Ή, μπορεί κάποιοι από εμάς να αποφασίσουμε να πάρουμε την υγεία μας στα χέρια μας και να χρησιμοποιήσουμε την έρευνα για τη θεραπεία του καρκίνου με φυσικά μέσα, η οποία είναι ήδη διαθέσιμη, για να πάρουμε τις αποφάσεις για τη θεραπεία που θα ακολουθήσουμε, χωρίς την καθοδήγηση του σημερινού ‘ιερέα του σώματος’, του συμβατικού ογκολόγου, ο οποίος συμπεριφέρεται όλο και περισσότερο σαν φαρμακολόγος/τοξικολόγος.