Η παρεξηγημένη αγκινάρα αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία

Η αγκινάρα είναι ένα από τα παλαιότερα φαρμακευτικά φυτά που χρονολογείται από το 4ο π.Χ. αιώνα.  Οι αρχαίοι Έλληνες, Αιγύπτιοι  και οι Ρωμαίοι χρησιμοποίησαν την αγκινάρα ως χωνευτικό. Τον 16ο αιώνα τεκμηριώθηκε ως θεραπεία για προβλήματα στο συκώτι και για τον ίκτερο, έγιναν όμως δημοφιλείς πολύ αργότερα ως ένα νόστιμο λαχανικό αλλά και ένα χρήσιμο φάρμακο.

Η αγκινάρα δίνει καρπούς την άνοιξη και το καλοκαίρι και παρόλο που είναι λίγο δύσκολο να καθαριστεί, η γεύση της ανταμείβει την προσπάθεια.  Συνήθως καταναλώνουμε την καρδιά της αγκινάρας είτε ωμή σε σαλάτες είτε μαγειρεμένη με διάφορους τρόπους, αλλά τα φύλλα είναι στην πραγματικότητα η πηγή της πλειοψηφίας των φυτοθρεπτικών συστατικών της. 

Το itrofi.gr σας παραθέστει την διατροφική της αξία και τα οφέλη που απορρέουν για την υγεία μας.

Έχει λίγες θερμίδες και λιπαρά:  100 γρ. δίνουν μόνο 47 θερμίδες. Είναι μια από τις καλύτερες πηγές διαιτητικών ινών και αντιοξειδωτικών. Παρέχει 5,4γρ φυτικών ινών ανά 100γρ, δηλαδή 14% περίπου της συνιστώμενης ημερήσιας πρόσληψης. Ως γνωστόν, οι διαιτητικές ίνες βοηθούν στη δυσκοιλιότητα,  μειώνουν την κακή «LDL» χοληστερόλη  και τον κίνδυνο καρκίνου του παχέος εντέρου με το να αποτρέπουν την απορρόφηση  τοξικών ενώσεων από τον οργανισμό. 

Η αγκινάρα περιέχει κυναρίνη και λακτόνες σεσκιτερπενίων. Επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι αυτές οι ενώσεις, όχι μόνο αναστέλλουν τη σύνθεση της χοληστερόλης, αλλά αυξάνουν και την απέκκριση της στη χολή, βοηθώντας με αυτό τον τρόπο στη γενική μείωση των συνολικών επιπέδων χοληστερόλης στο αίμα.

Η φρέσκια αγκινάρα είναι μια εξαιρετική πηγή φολικού οξέος,  παρέχοντας στα 100 γρ. 17% της συνιστώμενης ημερήσιας δόσης. Το φολικό οξύ δρα παράλληλα με τα ένζυμα που εμπλέκονται στη σύνθεση του DNA. Επιστημονικές μελέτες έχουν αποδείξει ότι επαρκή επίπεδα φολικών στη διατροφή κατά την περίοδο πριν από τη σύλληψη και κατά τη διάρκεια της πρόωρης εγκυμοσύνης,  μπορεί να βοηθήσουν στην πρόληψη ανωμαλιών του νευρικού συστήματος του εμβρύου. 

Κλινικές και πειραματικές μελέτες έχουν δείξει ότι η κατανάλωση αγκινάρας μπορεί να αντιμετωπίσει χρόνια πεπτικά προβλήματα όπως το ευερέθιστο στομάχι, τη γαστροπάθεια, τον μετεωρισμό, και το ευερέθιστο έντερο.

Χρήσιμες στη θεραπεία ασθενειών του ήπατος και της χοληδόχου κύστης που σχετίζονται  με αυξημένο λίπος του αίματος καθώς προωθούν τη ροή της χολής στο σώμα, αυξάνοντας την πέψη του λίπους και προστατεύοντας τον εντερικό βλεννογόνο. 

Οι αγκινάρες περιέχουν επίσης αντιοξειδωτική  βιταμίνη C βοηθώντας τον οργανισμό  να αναπτύξει αντίσταση κατά των μολυσματικών παραγόντων και να καταπολεμήσει τις  επιβλαβείς ελεύθερες ρίζες. Άλλες αντιοξειδωτικές ουσίες της όπως η σιλυμαρίνη, το καφεϊκό και φερουλικό οξύ, το β-καροτένιο, η  λουτεΐνη και  η ζεαξανθίνη μπορούν να συμβάλουν, σύμφωνα με τους ερευνητές, στην πρόληψη και τη διαχείριση του καρκίνου του προστάτη, του μαστού αλλά και τη λευχαιμία. Μελέτες έχουν δείξει ότι τα αντιοξειδωτικά ρουτίνη, κερσετίνη και γαλλικό οξύ που βρίσκονται στο εκχύλισμα των φύλλων της αγκινάρας, μπορούν να διεγείρουν την απόπτωση (κυτταρικό θάνατο) και να μειώσουν τον πολλαπλασιασμό των καρκινικών κυττάρων.

Είναι μια από τις καλές φυτικές πηγές της βιταμίνης-K.  Η βιταμίνη Κ διαδραματίζει ζωτικό ρόλο στην υγεία των οστών και τον περιορισμό  των νευρωνικών βλαβών  του εγκεφάλου. Αποτελεί έτσι ένα πολύτιμο βοήθημα στη θεραπεία των ασθενών με Alzheimer.  Είναι επίσης πλούσιες σε βιταμίνες του συμπλέγματος Β όπως η νιασίνη,  η Β6 (πυριδοξίνη), η θειαμίνη και το παντοθενικό οξύ που είναι απαραίτητες για τις κυτταρικές μεταβολικές λειτουργίες.

Περιέχει ακόμη μέταλλα όπως ο χαλκός, το ασβέστιο, το κάλιο, ο σίδηρος, το μαγγάνιο και ο φώσφορος. Το κάλιο είναι ένα σημαντικό συστατικό των κυτταρικών υγρών  που βοηθούν στον έλεγχο του καρδιακού ρυθμού και της πίεσης του αίματος με την καταπολέμηση των επιδράσεων του νατρίου. Το μαγγάνιο χρησιμοποιείται από το ανθρώπινο σώμα ως συν-παράγοντας για το αντιοξειδωτικό ένζυμο δισμουτάση του υπεροξειδίου. Ο χαλκός απαιτείται για την παραγωγή των ερυθρών αιμοσφαιρίων και ο σίδηρος βοηθά στη σύνθεση των ερυθρών αιμοσφαιρίων στο μυελό των οστών.