Αχινοί και Φούσκες, για τους γνώστες των θαλασσινών

Αχινοί

Από την ρωμαϊκή αρχαιότητα, ο αχινός λατρεύτηκε τόσο που υπάρχουν πολυάριθμες αναφορές του στις περιγραφές των πολυσυζητημένων ρωμαϊκών συμποσίων, με διάφορες παραλλαγές, ωμό, μαγειρεμένο ή σε σάλτσες. Σήμερα τον απολαμβάνουμε ωμό με λεμόνι, τρόπος που φαίνεται να είναι και ο καλύτερος και αυτός που αναδεικνύει την αρμύρα της θάλασσας σε μερικές κουταλιές πολύτιμης γεύσης.

Οι αρσενικοί αχινοί δεν είναι βρώσιμοι. Είναι κατάμαυροι, έχουν μεγάλα αγκάθια και μεγαλύτερο χνούδι μπροστά στο στόμα τους, λέγονται δε συχνά ‘οβραίοι’. Οι θηλυκοί έχουν διάφορες αποχρώσεις του μαύρου και ελαφρά κοκκινωπή απόχρωση (δεν είναι μαύροι κατράμι, αν και δεν είναι πάντα εύκολο να διακρίνεις την απόχρωση) μικρότερα αγκάθια και μας δίνουν τα υπέροχα αβγά τους. Είναι γεμάτοι με αβγά στην πανσέληνο, οπότε μόνον όταν το φεγγάρι είναι στα γεμάτα του έχει νόημα το ψάρεμά τους. Τις άλλες μέρες τα αβγά είναι από πολύ μικρά ως και ελάχιστα.
Αν και τους έχουμε συνδέσει με ατυχήματα στην θάλασσα (όχι αδικαιολόγητα) πρέπει να ξέρουμε ότι οι αχινοί βρίσκονται μόνο σε πολύ καθαρά νερά. Η ερασιτεχνική αλιεία των αχινών κανονικά απαγορεύεται. 

Το τι τρώγεται από τον αχινό είναι εμφανές και δεν χρειάζεται περιγραφή, αποκλείεται να κάνετε λάθος καθαρίζοντάς τον. Είναι τα μικροσκοπικά κοκκινωπά αυγά του που σερβίρονται ιδανικά με λίγο λεμόνι, και μπόλικη θάλασσα από αυτήν που θα βρείτε μέσα στο σώμα του αχινού. Δεν διατηρούνται για μεγάλο διάστημα, και καλό είναι να καταναλώνονται άμεσα. Στην αγορά θα βρούμε αβγά αχινών σε βαζάκια, ελληνικά ή εισαγωγής. Δεν είναι ποτέ σαν τους ζωντανούς, αλλά οι ελληνικοί είναι καλύτεροι γιατί είναι πιο φρέσκοι. 

Φούσκες

Οι φούσκες είναι ένα όστρακο με αιχμηρή, ιωδιούχα γεύση που υπάρχει παντού στις ελληνικές θάλασσες αλλά αλιεύεται κυρίως στην Κάλυμνο. Μάλιστα, για να το διατηρήσουν περισσότερο καιρό βάζουν την ψίχα του σε αλατόνερο μέσα σε σφραγισμένα μπουκάλια, γνωστό ως σπινιάλο.

Είναι όστρακα που δύσκολα αλιεύονται, γιατί είναι καλά κρυμμένα σε βράχια και ακόμη καλύτερα καμουφλαρισμένα. Προσκολλούνται στα βράχια κι έχουν πάνω τους φύκια όπως αυτά των βράχων κι έτσι διακρίνονται με δυσκολία από τους δύτες. Δεν είναι τόσο σπάνιες, όμως έχουν ακαθόριστο σχήμα και μέγεθος και μόνο ένα έμπειρο μάτι μπορεί να τις ξεχωρίσει στο βυθό καθώς είναι κολλημένες σε βράχια και κλειστές. Είναι μαλακές σαν σκληρό σφουγγάρι και στο εσωτερικό τους δημιουργούν μια φούσκα μέσα στην οποία βρίσκεται η σάρκα τους περιβεβλημένη από μια μεμβράνη. Τις ανοίγουμε με μια εγκάρσια μαχαιριά και ανακαλύπτουμε τον υπέροχο κιτρινοπορτοκαλί τους εσωτερικό κόσμο. Η γεύση τους είναι πολύ ιδιαίτερη κι άλλοι τη λατρεύουν, άλλοι τη μισούν γιατί είναι ελαφρώς πικρή και έντονα ιωδιούχος. Αυτή η ιδιαίτερη γεύση τους τις διαφοροποιεί από όλους τους θαλασσινούς συγγενείς τους. Λέγεται μάλιστα ότι είναι το καλύτερο φάρμακο για το στομάχι, δεν κάνει όμως καλό σε όσους έχουν πρόβλημα με το θυρεοειδή τους. Τρώγονται ωμές με λεμόνι.