Αλιεία: σωτηρία ή καταστροφή;
Η αλιεία είναι κεντρικής σημασίας για την επιβίωση και την επισιτιστική ασφάλεια πάνω από 800 εκατομμυρίων ανθρώπων στη γη, ιδιαίτερα στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένας στους πέντε ανθρώπους σε αυτόν τον πλανήτη εξαρτάται από τα ψάρια ως κύρια πηγή πρωτεϊνών.
Σύμφωνα με τον οργανισμό των Ηνωμένων Εθνών, η υδατοκαλλιέργεια - η καλλιέργεια και αποθήκευση των υδρόβιων οργανισμών, συμπεριλαμβανομένων των ψαριών, των μαλακίων, και των υδρόβιων φυτών - αυξάνεται ταχύτερα από όλους τους άλλους κλάδους της παραγωγής τροφίμων. Με δεδομένη τη ραγδαία αύξηση παγκοσμίως στα ποσοστά παραγωγής της υδατοκαλλιέργειας, άλλες, τα στατιστικά στοιχεία αποκαλύπτουν ότι τα παγκόσμια θαλάσσια αλιευτικά αποθέματα βρίσκονται σε κίνδυνο, από την υπεραλίευση και την υποβάθμιση του περιβάλλοντος.
Στα παραπάνω προβλήματα πρέπει να προστεθεί και η εξάρτηση των κατοίκων των αναπτυσσόμενων κρατών από την αλιεία ως μέσο εργασίας, αλλά και ως μέσο εξασφάλισης των απαραίτητων πρωτεϊνών για την επιβίωσή τους. Από την έκθεση της WWF Γερμανίας με τίτλο «Ψαρεύοντας πρωτεΐνη - Οι επιπτώσεις της θαλάσσιας αλιείας στην παγκόσμια επισιτιστική ασφάλεια έως το 2050» είναι πλέον ξεκάθαρο πως ένα σημαντικό ποσοστό των κατοίκων των φτωχότερων κρατών επιλέγουν να εξάγουν τα ψάρια που αλιεύουν και όχι να τα καταναλώνουν, χωρίς όμως να έχουν παράλληλα κάποια εναλλακτική πηγή πρωτεϊνών για τη διατροφή τους.
Σήμερα, η Ευρώπη εισάγει περίπου το ένα τέταρτο των συνολικών αλιευμάτων ψαριών στον κόσμο και αντιπροσωπεύει τη μεγαλύτερη αγορά για τα ψάρια και τα προϊόντα ψαριών σε παγκόσμιο επίπεδο. Περισσότερο από τα μισά ψάρια που εισάγονται στην ΕΕ προέρχονται από τις αναπτυσσόμενες χώρες. Από στατιστική άποψη, εμείς στην Ευρώπη έχουμε ήδη φάει όλα τα ψάρια από τις δικές μας θάλασσες ήδη από τα μέσα του κάθε δεδομένου έτους. Για το υπόλοιπο του χρόνου, τρώμε εισαγόμενα ψάρια, τα οποία στη συνέχεια λείπουν από τη διατροφή των κατοίκων τρίτων χωρών στις οποίες η αλιεία αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της τοπικής οικονομίας.
Το μέγεθος του προβλήματος της υπεραλίευσης συχνά παραβλέπεται, με αποτέλεσμα η ταχεία αύξηση της ζήτησης για τα ψάρια και τα προϊόντα αλιείας να οδηγεί σε τιμές στα ψάρια να αυξάνονται ταχύτερα από ό, τι οι τιμές του κρέατος. Ως αποτέλεσμα, η αλιεία έχει γίνει πιο ελκυστική για επιχειρηματίες, αλλά και κυβερνήσεις, συνήθως εις βάρος της αλιείας μικρής κλίμακας και των αλιευτικών κοινοτήτων σε όλο τον κόσμο.
Με δεδομένα τα παραπάνω, είναι τώρα η στιγμή για την παγκόσμια κοινότητα να λάβει τα απαραίτητα εκείνα μέτρα που θα βοηθήσουν στην εξισορρόπηση των διατροφικών αναγκών των κατοίκων όλων των χωρών, αναπτυγμένων και αναπτυσσομένων.
